Czy faktycznie warto żyć wyłącznie miłością
Nie pytam o toGdy wokół panuje ciemnosc
Gdy zbyt daleko znajduję się domRozdział 3.
Byłam pewna, że znam to miejsce.
Ściany, obrazy, lustra.
Tak znałam to miejsce, jednak wyglądało inaczej, niż w mojej pamięci.
Zapewne tak wyglądało za czasów swojej świetności.
Stałam sama w sali balowej, zachwycając się jej pięknem.
Marmurowe ściany w kolorze kości słoniowej i wiszące na nich lustra, ogromny fortepian
naprzeciwko mnie i kryształowy żyrandol wiszący u sufitu, zapewne u każdego wywołałyby
zachwyt, jednak ja czułam coś jeszcze, niepokój, wywołujący dreszcze, przechodzące po
moim ciele, spowodowany przeczuciem, że w ogóle nie powinno mnie tu być, jednakże
nawet strach nie był w stanie skłonić mnie do odejścia. Postanowiłam zostać.
Poczułam czyjś oddech na swoich plecach i przeszył mnie dreszcz.
Powoli odwróciłam się za Siebie i natychmiast lęk zniknął, ustępując miejsca,
bezgranicznemu szczęściu, wdzięczności i nieprzemijającej miłości.
Przede mną znów stał mój ukochany, taki jakim go zapamiętałam, kochałam i na którego
czekałam.
– Jesteś – wyszeptałam.
– Jestem i już nigdzie nie odejdę – odpowiedział, uśmiechając się szeroko.
Wyciągnął do mnie rękę, na znak, abym do Niego podeszła.
Bez sprzeciwu zbliżyłam się, tak jak zechciał, wówczas mocno uścisnął mnie w pasie, a
dłonią drugiej ręki objął moją dłoń. Zaczęliśmy tańczyć, gdy przy fortepianie znikąd,
niespodziewanie pojawił się mężczyzna, który zaczął na nim grać. Z wiszących na ścianach
luster wyszły pary, aby dołączyć do nas w walcu. Nareszcie byłam szczęśliwa, uśmiechałam
się do Eryka, całkowicie mu się poddając i pozwalając, by mnie prowadził, nie tylko w
tańcu, ale i przez życie.
Po chwili muzyka ucichła, Eryk ukłonił się, skłądając na mojej dłoni czuły pocałunek.
– Chciałabym, aby ta chwila mogła trwać wiecznie – wyszeptałam, tonąc z zachwytem
w jego objęciach.
– Ja również, bardzo bym tego chciał, niestety teraz muszę już odejść- stwierdził, tak
po prostu, odsuwając mnie od Siebie i tym samym odtrącając mnie po raz kolejny.
Nie może mnie znów opuścić. Nie po tym, co razem przeżyliśmy. - powiedziałam w
myślach, czując jak świat ponownie wali Mi się pod nogami.
Nie zdołam przeżyć naszego rozstania po raz drugi. Nie gdy zostawia Mnie w ten sposób –
pomyślałam z niezbitą pewnością, że tym razem nie przetrwam rozstania.
Chwyciłam go za rękę, ratując się na siłę, nie chcąc pozwolić mu odejść, lecz moje próby w
niczym Mi nie pomogły, był zbyt silny, bym mogła Go przy sobie zatrzymać, wyrwał się z
mojego uścisku i odszedł, wciąż się do mnie uśmiechając, a wraz z nim opustoszała także
cała sala jak z bajki, zniknęły meble i tańczący kochankowie, stałam sama, wśród zgliszczy
patrząc na obdrapane ściany i zniszczone drzwi.
Po chwili, oprzytomniałam, zrozumiałam, że tym razem nie mogę się poddać, otworzyłam
z rozmachem drzwi, wybiegłam na korytarz, a następnie na zewnątrz.
Wiatr wiał mi prosto w twarz, kaleczyły mnie kolce róż, kwitnących po obu stronach alei,
wręcz zagradzały mi przejście, jakby chciały mnie pochłonąć i pochować żywcem, tym
samym na wieki odgradząjąc Mnie od słońca. Pomimo ran zadawanych przez kolce i
duszących łez, szłam przed siebie, bez przerwy, chwytając powietrze.
Pomimo ciemności i zimna, nie zamierzałam zrezygnować, nie chciałam zawrócić, bo
wiedziałam, że mam zbyt wiele do stracenia.
Nie bacząc na nic, podążałam przed siebie, szukając w ciemności Eryka.
Nierówna walka dobiegła końca, gdy Zahaczyłam o coś nogą, potknęłam się i upadłam.
Wysunęłam rękę, aby się podnieść i wówczas trafiłam na coś zimniego, znajdującego się
tuż przede mną. Wyczułam jakiś przedmiot i rozpoznałam za pomocą dotyku kontury czyjeś
twarzy. Była przeraźliwie zimna, wręcz twarda i obca, nie jak twarz żyjącej osoby.
Zniżyłam dłoń i wyczułam dziurę, w miejscu, gdzie zazwyczaj usytuowane jest serce.
Teraz to miejsce było puste.
Dostrzegłam z oddali światło, które stawało się coraz wyraźniejsze, wraz z upływającym
czasem.
Ucieszyłam się, że ktoś zbliża się do mnie i natychmiast zamarłam w uśmiechu, gdy
okazało się, że to Mojra. Skierowała światło na leżący obok mnie przedmiot i okazało się,
że to rzeźba, wyglądająca zupełnie jak mój Eryk, tylko bez serca.
- Mój ukochany – powiedziałam, dotykając ze łzami w oczach, jego bladej, kamiennej
twarzy i przykładając głowę do jego pustej klatki piersiowej.
– Zobacz sama, co uczyniła Twoja miłość i gdzie jest twój ukochany.
– On nigdy już nie będzie Twój. - stwierdziła Mojra bez litości.
Obudziłam się, ocierając łzy.
– To nie prawda, to nie moja wina – stwierdziłam, usilnie próbując przekonać samą
siebie, że to prawda.
Byłam bezradna i samotna.
Pewna jedynie tego, że nie mam, już na co czekać, nie mam już nic do stracenia.
Rozdział 3.
Nadeszła kolejna noc. Wiedzialam, że będę mogła, go zobaczyć tylko przez chwilę.
Dotknąć jedynie przez moment, tylko po to, by po chwili, jeszcze silniej odczuć ból
rozstania. Zdając sobie z tego sprawę, postanowiłam zasnąć. Zamknęłam oczy.
Po chwili wyczekiwania, znów przeniosłam się w dobrze mi znane miejsce, tylko tym
razem nad staw. Od razu dostrzegłam z oddali Eryka, nie musiałam Go długo szukać.
Stał przy przeciwnym brzegu, wyciągając swoją dłoń w moim kierunku. Krok za krokiem,
zbliżałam się do jeziora, po czym zanurzyłam stopy w odmętach zimnej wody.
Niestrudzona, gotowa na wszystko, byle tylko znów z nim być. Gdy już byłam pośrodku
stawu, z głębin wody wysunęły się czyjeś ręce, chwytające mnie wpół.
Im bardziej szamotałam się, próując się ratować, tym bardziej ściągały Mnie w dół, nie
pozwalając mi iść dalej. Walczyłam, starając się dotrzeć do Eryka, jednak ściskające Mnie
topielice były zbyt silne. Zanyrzyłam się w ciemnych wody odmętach. Utonęłam, jednak
nie umarłam, tylko obudziłam się po chwili w swoim łóżku. Cała mokra i zziębnieta.
A w uszach, wciąż pobrzmiewały mi śmiech i słowa Mojry. - ,,On nigdy już nie będzie
twój.”
To nie zbrodnia Cię kochać. - Kontynuacja Rodu wampirów.
Cały mój świat zamienił się w nicość.
Jeszcze wczoraj byłeś tak blisko.
A dziś widzę Cię, tylko w migawkach wspólnych wspomnień.
Nie zrozumie, co czuję zakochany i porzucony człowiek
ten kto w życiu nie zaznał miłości.
Lecz choćby miał w gruzach runąć cały świat.
Wiem, że to nie zbrodnia Cię kochać.
Dla mojej jedynej miłości.
Anastazja.
Rozdział 1
Weź, też pod uwagę mnie.
Znajdź w swoim życiu dla mnie miejsce.
Bo utracimy się bezpowrotnie.
Nie wiem, czy zasłużyłam na kolejną szansę.
Lecz z każdym dniem daję Ci coraz więcej z siebie.
Weź, też pod uwagę mnie.
– Zaśpewałam, ocierając zapłakaną twarz o ramię, i opierając głowę o okno.
Odkąd odszedł, to było stałe miejsce mojego beznadziejnego wyczekiwania, z którego
wypatrywałam jego powrotu, który zapewne miał nigdy nie nadejść, zadając jednocześnie
sobie to samo rutynowe pytanie. Czemu miłość jest tak beznadziejna.
Miłość jest, jak róża z kolcami.
Kusi mnie swą delikatnością, by zadać cios i zranić.
Jestem przygotowana, że gdy znów zakocham się.
To po raz kolejny zakończy się klęską.
Chociaż miłość, ślepa jest.
Ponad wszystko inne, pragnę jej.
Chociaż dobrze wiem,
że przyniesie mi więcej smutku, niż radości,
Potrzebuję jej.
Tak jak przedtem budzę się, co rano.
Lecz nic, nie jest takie samo.
Nie wiem kim jestem.
Lecz dzięki Tobie.
Dowiedziałam się.
Co się czuję, gdy w jednej chwili się wszystko traci.
Czy taki był twój plan?
A może to faktycznie przypadek?
I nigdy nie zamierzałeś mnie zawieść?
Żal, ból, gniew.
Emocje przeplatają się.
Nie mogę ich powstrzymać.
Nie mam wpływu na to, co czuję.
Lecz dzięki Tobie uzmysłowiłam sobie,
że byłeś dla mnie prawdziwym szczęściem.
Na które zawsze czekałam i zbyt szybko utraciłam.
Zmuszam się do uśmiechu.
Bo nie chcę znowu płakać.
Uderzam głową w mur.
Nie mam siły krzyczeć dość.
Wycierpałam przez Ciebie nazbyt wiele.
Mogłeś mi powiedzieć, że złamiesz mi serce.
Choć to mnie rani, wciąż wypowiadam twoje imię.
Powinieneś mnie uprzedzić, że nie mogę Cię pokochać.
– Wzięłam głęboki oddech, kończąc ostatnie zdanie.
Jedynie zeszyt wiedział, co tak naprawdę czuję, i ile jest we mnie żalu, o którym nikomu nie
potrafiłam powiedzieć i przez cały czas próbowałam sobie z nim jakoś radzić w samotności,
jednocześnie zmuszając się do tego , by żyć dla innych.
Nawet jeśli nie odnajdywałam już chęci, by żyć dla siebie.
Każdego dnia
Wybieram uczuć nowy wyraz
Układam dla ciebie miłości list
Płynący prosto z mojego serca
Kieruję do ciebie
Dotychczas skrywane słowa
Mając nadzieję, że jeśli
W porę, je wyrażę.
Nie zagubimy się
I odzyskamy jeszcze,
Szansę, na wspólne szczęście
Wciąż żyję tylko dla ciebie
I pielęgnuje w sobie nadzieję
Że jutro też dla nas nadejdzie
Chociaż obecnie los nas nie oszczędza
To nie znaczy, że nic dobrego nas już nie czeka
Dla nas swoją miłość dzielę i mnoże
Dla ciebie stale otwieram swoje serce
Aby, jeszcze kiedyś
Ponownie cię odnaleźć
Czy zaprosisz mnie jeszcze kiedyś do tańca
Czy jeszcze kiedyś moja dłoń będzie pasowała do twojej dłoni
Czy usmiechniesz się do mnie jeszcze raz o świcie
Marzeń chwila ulotna w przelocie schwytana
Teraz jest jeszcze piękniejsza
Gdy chociaż przez chwilę, mogę się przekonać, jak było nam dobrze, gdy byliśmy razem
Gdy chociaż przez chwilę mogę sobie przypomnieć, jak było cudownie, gdy jeszcze byłam przez ciebie kochana
Chciałam, abyś mnie dostrzegł, lecz ty nie spojrzales
Chciałam, abyś o mnie pamiętał, lecz ty zapomniałeś
Chciałam, abyś się odezwał, lecz ty milczałes
Chciałam, abyś mnie pokochał, lecz ty nie kochales.
I czy jeszcze kiedyś wspólne szczęście, będzie nam pisane
Czy jeszcze kiedyś zdołamy odnaleźć siebie nawzajem
Zanim nasze serca nie staną się twardsze niż kamień
Zanim nasze serca na miłość, nie będą całkiem skostniale
Co, by było gdybym
Nigdy cię nie poznała
Czy nadal odczuwalabym nadal to samo
A może przestałabym odczuwać samotność
I byłabym szczęśliwsza
A może poddalabym się tęsknocie na wskroś
Tylko czy kogoś innego potrafiłabym pokochać, równie mocno?
Jeśli pozwolisz, całym swoim sercem będę z tobą
Przejme na siebie, wszystkie twoje zmartwienia
I pomogę ci je rozwiązać
Jeśli tylko pozwolisz
Zapobiegne wszelkim trudnościom
Wystarczy, że pozwolisz mi być z tobą
Jaki był ten rok miniony.
Zapewne niejeden zapyta.
Gdy nadchodzil zdrowia bliskim i sobie życzył
A tu w marcu koronawirus zawitał
Przypomniał nam się PRL
I komedii wiele
Gdy w kolejce po papier
Stali za sobą w maseczce dwaj przyjaciele
Zachowując odstęp dwa metry od siebie
Czy to już film pandemiczny, a może o polityce
Gdy zamykają i otwierają restauracje w walce o społeczeństwa życie
Podać dłoni nie można nikomu
Zatem z łokcia będę się witać
Jak koronawirus ominąć niejeden rozkminia w głowie
Ale nikt nie powie, że ten rok miniony nie miał czegoś w sobie.
Na zawsze już zachowamy, te gorsze i lepsze chwile.
Gdy dalszy sąsiad odwiedzał cię w potrzebie
I tym cenniejsze stawało się każde spotkanie w kompletnej rodzinie
Nadal moje serce rośnie
Gdy co rano na mamę popatrzę,
Chociaż ten rok 2020 miał niespodzianek wiele
Doceniam go za to jak szybko nas nauczył jak przeżywać życie
Nie odnajdziemy szczęścia w pędzie
Tylko w chwilach, gdy po mału, cały czas z życzliwością patrzymy na siebie
Zatem i w tym nowym 2021 roku dajmy innym, to co w nas najpiękniejsze
Jeszcze do niedawna byłeś blisko
Lecz w ostatnich dniach
Nieustannie odczuwam samotność
Telefon milczy
Czy to najlepszy znak
Ze po mału staję ci się obojętna
Juz coraz mniej potrzebna
Niebawem znów przestaniemy rozmawiać
Jak dwoje nieznajomych
Najbardziej bałam się tego,
Ze kiedyś nadejdą takie dni
Lecz serce, wciąż w piersi lomocze
Nie chcąc, by ważne słowa odkładać na potem
By nie skazywać na zapomnienie tej miłości
Która nas łączy, która jeszcze istnieje
Jeszcze nie jestem gotowa, by powiedzieć żegnaj
Tak wiele między nami niepozamykanych spraw
I choc zapewne niebawem jednak przyjdzie nam się rozstać
Nigdy nie będę gotowa, by powiedzieć ci żegnaj na zawsze.
Może kiedyś nadejdą lepsze czasy
A moja miłość ponownie będzie miała dla ciebie znaczenie
Nawet jeśli odejdziesz
To nie znaczy, że zapomnę
I tak będę kochać cię niezmiennie
Nawet z oddali
Uczucia przesloniete milczeniem
Są moim najwiekszym sekretem
Lecz istnieją i odczuwam je z coraz większą siłą
Nawet jeśli dla kogoś to niedorosla miłość
Jestem wdzięczna losowi, że jesteś w moim sercu
Dla nadejścia takich dni
Dla nadejścia takich chwil
Warto było zaczekać
Warto było wypatrywac Cię z oddali
Warto wydoroslec
Warto się zmienić
Dla takich chwil
Dla takich dni
Dla samej nadzieii, że kiedyś postanowisz moje uczucia odwzajemnic
Nie chcę, aby dłużej moje uczucia były przesloniete milczeniem
Nie chcę, aby dłużej były niewypowiedzianym sekretem
Choć na chwilę zatrzymajmy się
I zapomnijmy o tym, co nieistotne
Nawet jeśli ktoś uzna, że nasze uczucia, są niepoważne
Pojawiły się zbyt wcześnie
Ta z pozoru nie dorosła miłość
Jest dla mnie wszystkim
Spośród wszystkich odczuwanych w tej
Chwili uczuć jest dla mnie tym najpiękniejszym
